WAQAF เมื่อปรัชญาแห่งการให้...ถูกหลอมรวมเป็นสถาปัตยกรรมแห่งการอยู่ร่วมกัน
เผยแพร่เมื่อ 6 วันที่แล้ว
WAQAF เมื่อปรัชญาแห่งการให้…ถูกหลอมรวมเป็นสถาปัตยกรรมแห่งการอยู่ร่วมกัน โดย นาดา อินทพันธ์ ตัวแทนนักออกแบบจาก Melayu Living
สถาปัตยกรรมจะสามารถสร้าง “พื้นที่สบายใจ” สำหรับการอยู่ร่วมกันในสังคมร่วมสมัยได้อย่างไร? คำถามนี้คือจุดเริ่มต้นของนิทรรศการ “วากัฟ” (Waqaf) โปรเจกต์ที่นำเสนอโดย Melayu Living จากปัตตานี ได้นำปรัชญามลายูอันลึกซึ้งมาตีความใหม่ผ่านการออกแบบเชิงทดลอง
จาก “ศาลา” สู่พื้นที่แห่งการตีความร่วมสมัย
หัวใจของโปรเจกต์นี้คือแนวคิด “วากัฟ” (Waqaf) ซึ่งในทางปฏิบัติหมายถึงการอุทิศที่ดินหรือทรัพย์สินเพื่อสาธารณประโยชน์ ในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ เราจะเห็นภาพสะท้อนของปรัชญานี้ได้อย่างชัดเจนในรูปแบบของ “ศาลา” ที่ตั้งอยู่ริมทางหรือในบริเวณมัสยิด ทำหน้าที่เป็นพื้นที่พักพิงและพบปะสำหรับส่วนรวม
ทีมออกแบบจึงได้นำ “ศาลา” ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการอุทิศตนนี้ มาเป็นต้นแบบในการสร้างสรรค์พื้นที่ที่ไม่ใช่แค่การตีความเชิงสถาปัตยกรรม แต่ยังเปิดกว้างให้เกิดบทสนทนา โดยได้เชิญชวนศิลปินทั้งในและนอกพื้นที่มาร่วมตีความหมายของคำว่า “วากัฟ” ในแบบฉบับของตนเอง ควบคู่ไปกับการเปิดให้บุคคลทั่วไปได้เข้ามาใช้งานและร่วมแสดงความคิดเห็น เพื่อให้พื้นที่นี้กลายเป็นพื้นที่แห่งการเรียนรู้และแลกเปลี่ยนอย่างแท้จริง
นวัตกรรมจากวัสดุ เมื่อ “ขยะ” กลายเป็น “กระเบื้องหลังคา”
ผลงานที่โดดเด่นและเป็นที่น่าจับตามองที่สุดในโปรเจกต์นี้คือ “กระเบื้องหลังคาผ้า” ซึ่งเป็นนวัตกรรมที่เกิดจากการตั้งคำถามต่อวัสดุเหลือใช้ โดยทีมงานได้นำ “น้ำสุดท้ายของเสื้อผ้ากระสอบ” ซึ่งเป็นเศษวัสดุที่ไม่มีมูลค่าทางการค้าแล้ว มาสร้างสรรค์ให้เกิดประโยชน์ใหม่
นี่คือการทดลองเชิงสร้างสรรค์ที่ท้าทายขนบเดิมๆ ของวัสดุก่อสร้าง และเป็นการตีความของศิลปินที่ต้องการแสดงให้เห็นว่า แม้แต่วัสดุที่ถูกทอดทิ้งก็สามารถแปรเปลี่ยนเป็นสิ่งที่มีคุณค่าและความงามได้ โดยมีเป้าหมายที่จะพัฒนาและต่อยอดวัสดุชิ้นนี้ให้กลายเป็นผลิตภัณฑ์รูปแบบอื่นๆ ได้ในอนาคต
สถาปัตยกรรมที่สร้าง ‘ความหวัง’
ท้ายที่สุดแล้ว “วากัฟ” ได้ทิ้ง “คำถาม” และ “ความเป็นไปได้” ไว้ให้กับผู้มาเยือน ถูกตั้งคำถามว่าปรัชญาดั้งเดิมจะยังคงหายใจอยู่ในโลกยุคใหม่ได้อย่างไร และแสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ในการมองเห็นคุณค่าในสิ่งที่ถูกทอดทิ้ง ไม่ว่าจะเป็นพื้นที่สาธารณะที่ถูกลืม หรือเศษวัสดุที่ไร้ค่า นี่คือสถาปัตยกรรมที่ไม่ได้สร้างแค่ที่พักพิง แต่สร้าง “ความหวัง” ให้กับอนาคตของการอยู่ร่วมกันอย่างสร้างสรรค์และยั่งยืน
_
แชร์
